Historia z pozoru jak każda inna.

​

Nastolatka z wymarzonym od dziecka koniem, na którym jeździła w szkółce i po latach zakochania ten został członkiem jej rodziny.

​

Czapraków miała więcej niż umiejętności jeździeckich ale chociaż jazda nie była poprawna, to Hiltka z Julką łączyła niezwykła więź. Super dogadywali się na łąkach i w boksie, ale na placu czy w hali sprawy miały się zgoła inaczej…

​

Decyzja została podjęta… potrzebna porządna trenerka!

 

Po kilku nieudanych spotkaniach treningowych, szczęśliwym numerem 7 i doskonałym wyborem okazała się Ania Ciesielska, która chociaż na pierwszym treningu lekko się załamała, to się nie poddała i podjęła się zadania niemożliwego.

 

Cel: Stworzenie harmonijnej relacji zarówno z ziemi, jak i z siodła między zmęczonym szkółkowym koniem z nieistniejącymi mięśniami grzbietu, a popełniającą wszystkie możliwe błędy byłą nieregularnie jeżdżąca w szkółce i ucząca się grać w polo lekko roztrzepaną dziewczyną, która zdecydowanie zadania jej nie ułatwiała.

Julka bowiem dostawała istnych spazmów jak słyszała o NATURALNEJ jeździe a nad funkcjonalność i naukę bardzo długo przedkładała pasujące do czapraków outfity, brokatowe akcesoria czy zupełnie niepraktyczne, choć prześliczne oficerki. Ania wznosiła się na wyżyny swojej cierpliwości i wykorzystywała swój talent dydaktyczny, nawet wtedy kiedy setny raz słyszała że halter i liny to nie, bo gorzej niż brokatowe ogłowie trzymają nauszniki z kryształkami. Kiedy jednak relacja Julki i Hiltka ewoluowała, a ich porozumienie przeradzało się w czytanie w myślach i rozumienie swoich potrzeb z najmniejszych sygnałów zaczęły się zmiany…

 

Jak w mgnieniu oka minęło 6 lat, podczas których chociaż czapraki nadal były kolorowe, a bluzy zdawały się do nich pasować, to jednak halter zastąpił ogłowie, liny wodze, a oficerki i nauszniki na dobre zniknęły. W ich miejscu pojawił się wzajemny szacunek, zaufanie, radość i harmonia. Każdy trening był przepełniony szczęściem, śmiechem, ale i skupieniem, współpracą i nauką. Były łzy radości, ale bywała też frustracja. Razem odnosili sukcesy i ponosili porażki. Z koń - jeździec, zaczęli być jednością. Trenerka zaś stała się przyjaciółką, ale zarazem najwyższym autorytetem. Hiltka już z nami nie ma. Jednak dzięki Ani nasz ostatni trening był tym najwspanialszym, bo tak naprawdę każde spotkanie było wyjątkowe. Nauki Ani choć dotyczyły jazdy konnej, to często wychodziły lekko poza sferę jeździectwa, bo skupiały się na emocjach, pewności siebie, zrozumieniu własnego ciała, empatii i samoświadomości. Mimo braku Hiltka i treningów, te lekcje nadal są ze mną, podobnie jak Ania, która pozwoliła mi odkryć wspaniały świat jazdy konnej i zbudować relacje na życie. Zawsze będę jej wdzięczna za to, że nie widziała zwierzęcia i rozpuszczonej nastolatki. Dostrzegła dwie dusze, które potrafiła połączyć i zjednoczyć.